Τα Ιστορικά Μουσεία: Η «Νέα Ιστορία» και ο Αντίκτυπός της σ’ Αυτά

Τα Ιστορικά Μουσεία: Η «Νέα Ιστορία» και ο Αντίκτυπός της σ’ Αυτά

Μαρία Καμπούρη-Βαμβάκου

Αύγουστος 1985

Ελληνικά

Journal Article

Μαρία Καμπούρη-Βαμβάκου

Journal Article

Είναι ο πιο πλατύς και πολυσχιδής κλάδος του δέντρου της μουσειολογίας, ισχυρίζεται ο Γάλλος μουσειολόγος G.H. Rivière. Ο W. Herbst, θεωρητικός ειδικευμένος στα μουσεία γενικής ιστορίας, θέτει τρεις προϋποθέσεις: α) τη χρήση της ιστορικής επιστήμης, β) τη συλλογή και σπουδή των αντικειμένων, γ) την αισθητική και εκπαιδευτική τους παρουσίαση. Το ιστορικό μουσείο ακολουθεί τις ίδιες θεωρητικές και μεθοδολογικές κατευθύνσεις με την επιστήμη της ιστορίας. Περισσότερο από κάθε άλλο μουσείο, το μουσείο ιστορίας είναι πολιτικό. Όπως παρατηρεί ο Braudel, «η ιστορία είναι κόρη του καιρού της». Είναι ο λόγος που τα μουσεία αυτά απαιτούν διεπιστημονική προσέγγιση και συνεργασία. Διακρίνουμε μουσεία αφιερωμένα στην ιστορία των εθνών και άλλα στην ιστορία πόλεων ή ευρύτερων περιοχών. Η ιστορία των εθνών εκπροσωπείται από το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας των Λαών της Σοβιετικής Ένωσης στη Μόσχα, το Εθνικό Μουσείο της Ουγγαρίας, το Εθνικό Μουσείο του Μεξικού, το Μουσείο Γερμανικής Ιστορίας στο ανατολικό Βερολίνο κ.ά. Στα ιστορικά μουσεία πόλεων ανήκουν το Μουσείο Carnavalet στο Παρίσι, το Κρατικό Μουσείο του Λένινγκραντ, το Μουσείο του Λονδίνου, το ενδιαφέρον Μουσείο της Φραγκφούρτης κ.ά. Στην Ελλάδα μοναδικό παράδειγμα είναι το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, ενώ το αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης βρίσκεται ακόμη στα ευχολόγια.

Αύγουστος 1985

16

Ελληνικά

30-36

Αρχαιολογία και Τέχνες

Τα Ιστορικά Μουσεία: Η «Νέα Ιστορία» και ο Αντίκτυπός της σ’ Αυτά

https://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/06/16-6.pdf