Η Ταινία ως Πολιτιστική Κληρονομιά και Μνήμη: Χρήσεις Ταινιών και Προγραμματισμός στα Κινηματογραφικά Μουσεία

Η Ταινία ως Πολιτιστική Κληρονομιά και Μνήμη: Χρήσεις Ταινιών και Προγραμματισμός στα Κινηματογραφικά Μουσεία

Ειρήνη Στάθη

Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Τμήμα Πολιτιστικής Τεχνολογίας & Επικοινωνίας

2006

Ελληνικά

Conference Paper

Ειρήνη Στάθη

Conference Paper

Ένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα σήμερα, που σχετίζονται με την οργάνωση και προγραμματισμό μιας Ταινιοθήκης, είναι ο τρόπος παρουσίασης των ταινιών στο κοινό στον χώρο που συνηθίζουμε να ονομάζουμε Μουσείο. Ποια μπορεί να είναι η πραγματική λειτουργία ενός Κινηματογραφικού Μουσείου, μιας Ταινιοθήκης ή ενός Αρχείου; Αυτό το κείμενο παίρνει αφορμή από τις απόψεις του Païni που υπήρξαν οι πρώτες που ανέδειξαν το βεληνεκές της εμπειρίας του Langlois για τον προγραμματισμό μιας ταινιοθήκης, προκειμένου να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα .Το να στρεφόμαστε στη φιγούρα του Langlois σήμερα σημαίνει κατά κάποιο τρόπο ότι επιστρέφουμε στην αρχή κάθε προγραμματισμού. H Gabrielle Claes μιλάει σήμερα για τυποποίηση (τουλάχιστον όσον αφορά την Ευρώπη) του προγραμματισμού (σε επίπεδο ταινιοθήκης ή μουσείου), στην οποία η αύρα του Langlois δεν είναι ξένη. Γνωρίζουμε ποια ήταν η ικανότητά του «διασποράς» ιδεών για το θέμα αυτό κατά τη διάρκεια της ζωής του. Φαίνεται πάντως να έχει χαθεί για λίγο η ανάμνηση της πιο τολμηρής δοκιμής προγραμματισμού όπως για παράδειγμα οι προβολές στο Φεστιβάλ της Antibes το 1951, οι οποίες είχαν οργανωθεί με ένα πολύ παράδοξο τρόπο: οι πιο «δύσκολες» ταινίες (πρωτοποριακές κατά βάση) στο ύπαιθρο, πάνω στην πλατεία της αγοράς, οι πιο σκανδαλιστικές ταινίες (Η χρυσή εποχή του Bunuel) σε χώρους που προσφέρθηκαν από τον ∆ήμαρχο της πόλης. Θεωρούμε ότι τα ευρήματα του Langlois αποτελούν ακόμα και σήμερα μια ζωντανή πηγή έμπνευσης, ικανή να τροφοδοτήσει νέες πρακτικές προγραμματισμού σε Ταινιοθήκες ή Μουσεία Κινηματογράφου και Οπτικοακουστικά Μουσεία γενικότερα. Ο κινηματογράφος θεωρείται και δεν μπορεί αυτό να αμφισβητηθεί μια μοντέρνα τέχνη. Αυτό το δεδομένο θέτει και τους όρους αντιμετώπισής του στον κατ’ εξοχήν χώρο διατήρησης της μνήμης της ανθρωπότητας, το Μουσείο. Είναι όμως σαφές επίσης ότι η ταινία δεν υφίσταται παρά μόνον τη στιγμή της προβολής της, τη στιγμή κατά την οποία συναντάει το βλέμμα ενός θεατή. Η ταινία ως μπομπίνα αποτελεί ένα αντικείμενο προς φύλαξη και συντήρηση που είναι έργο μιας Ταινιοθήκης, όμως αποτελεί και ένα αντικείμενο τέχνης που οφείλει να εκτίθεται στα μάτια του κοινού και αυτό επίσης αποτελεί χρέος του Μουσείου – Ταινιοθήκη. Σκοπός μας είναι, μέσα από αυτό το κείμενο, να αναδείξουμε τα προβλήματα προγραμματισμού ενός Οπτικοακουστικού Μουσείου- Ταινιοθήκη σήμερα.

3ο Διεθνές Συνέδριο Μουσειολογίας - Πανεπιστήμιο Αιγαίου & Ετήσιο Συνέδριο AVICOM

2006

Ελληνικά

Μυτιλήνη, 5-8 Ιουνίου 2006

Τα Οπτικοακουστικά Μέσα ως Πολιτιστική Κληρονομιά και η Χρήση τους στα Μουσεία

Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Τμήμα Πολιτιστικής Τεχνολογίας & Επικοινωνίας

Η Ταινία ως Πολιτιστική Κληρονομιά και Μνήμη: Χρήσεις Ταινιών και Προγραμματισμός στα Κινηματογραφικά Μουσεία

https://docplayer.gr/1019023-Ta-optikoakoystika-mesa-os-politistiki-klironomia-kai-i-hrisi-toys-sta-moyseia.html